Dünya üzerinde kalan dört türünden biri olan, adını da üzerinde yaşadığı Toros dağlarından alan Toros sediri, Akdeniz dağlarının görkemine yaraşır bir ağaçtır. Açık yeşil ve mavimsi yeşil renkleriyle dağların yüksek kesimlerini kaplar. Çoğunlukla kayalık ve dik yamaçlarda yaşarlar. Küçücük fıçıcıklar şeklinde dik duran kozalakları vardır. Kozalakları çoğalmalarını sağlayan tohumlarını taşıyan yapılarıdır. Dik duran kozalaklar tohumların etrafa saçılmasını güçleştirse de kozalak olgunlaştıkça tohum, onu taşıyan örtüyle (pulla) birlikte dökülür.

İğne yapraklı ağaç ve çalı formundaki ardıç ağacı, ancak ardıç kuşunun ardıç tohumunu yemesi ve tohumun kuşun midesindeki enzimlerle birleşmesi sonucunda, dışkısının düştüğü yerde çıkabilen bir mucize ağaçtır. Ardıç ağacına Anadolu’da Sivas, Elazığ, Siirt, Tunceli, Adıyaman, Erzurum gibi kentlerde daha sık rastlanır. Bozkırın ortasında bir yeşil alan görürseniz bilin ki ardıç ormanıdır.

Genellikle ağaç, zaman zaman ağaççık ya da çalı halinde olan akasyaya tropik ve subtropik bölgelerde, özellikle Avustralya, Amerika, Güney Afrika ve benzeri yerlerde rastlanır; bu bölgelerde yetişen 500 kadar türü olduğu bilinir. Hızlı gelişmeleri nedeniyle ağaçlandırmada, özellikle doğal yetişme ortamları dışında ılıman iklimlere sahip olan yerlerde, örneğin Akdeniz çevresinde kumulların durdurulmasında yaygın bir şekilde kullanılırlar. Bazı türleri de süs bitkisi olarak yetiştirilir.

Anavatanı Kuzey Amerika’nın doğu sahilleridir. İlk kez Fransa’ya getirilmiş, daha sonra tüm Avrupa’ya yayılmıştır. Birçok Avrupa ülkesinde süs bitkisi ve orman ağacı olarak yetiştirilir. İstilacıdır. Ülkemizde yol kenarlarında, okul bahçelerinde, kışlalarda, tren istasyonlarında, köy ağaçlandırmalarında yaygın olarak kullanılmıştır. Hatta demiryollarında kullanılmış olması nedeniyle Anadolu’da “Cumhuriyet ağacı” olarak da bilinir. 25 m’ye kadar boylanabilen yalancı akasyanın gri-esmer gövde kabuğu derin çatlaklıdır. Kabukları ve genç sürgünleri özellikle atlar için zehirlidir.

Anadolu’nun elverişli toprağı ve iklimi sayesinde akçaağaçların 11 değişik türüne rastlanır. Özellikle Karadeniz dağlarında, nemli aşağı kesimlerde rastlanan ve Akdeniz’in yükseklerindeki doğal ormanların birer parçası olan akçaağaçlar 35 m’ye kadar boylanabilir. Doğu çınarı ile batı çınarının doğal bir hibridi olarak kabul edilen akçaağaca “Londra çınarı” da denir. Gövde kabukları büyük levhalar halinde dökülen bu ağacın genç sürgünleri sık kahverengi tüylüdür.

Akdeniz çevresinin bir türüdür. Ülkemizde Manisa, Çanakkale, Balıkesir, Muğla, Denizli, Aydın, Antalya, Mersin, Adana, Hatay, Adıyaman illerinde doğal yayılış göstermektedir. Her dem yeşil, zehirli ve 6 m’ye kadar boylanabilen dekoratif, park ve bahçeler için de oldukça değerli olan bir çalıdır. Yaprak dizilişi genellikle 3’lü çevrel, dar-elips şeklinde, tam kenarlı, sivri uçlu, tabanda daralmış şekildedir. Yaprak boyu6-30 x 1-3 cm, derimsidir. Yapraklarda orta damar çok belirgin, yan damarlar ise ince ve belirgin şekilde birbirine paraleledir. Çanak 5-7 mm, tüylüdür.

Ahlat cinsinin ülkemizde doğal olarak yetişen 10 türe ait 18 taksonu var. Bu taksonların 7’si endemik. Sahamızda dikimi yapılan Pyrus salicifolia Pallas, ülkemizde karasal iklimin hâkim olduğu Doğu Anadolu Bölgesinde yayılış gösterir. Kurak, taşlı yamaçları seçen, kışın yaprağını döken, dikenli bir çalı veya 10 m’ye kadar boylanabilen bir ağaç olan ahlatın genç sürgünleri ipeksi gri tüylerle kaplı olsa da ilerleyen zamanlarda çıplaklaşır. Yaprak şekli dar mızraksıdan geniş mızraksıya kadar değişiklik gösterir. Yaprağın en geniş kısmı ayanın uca yakın tarafındadır.