Ülkemizde birçok kentte yetiştirilmiş ve demiryolları boyunca dikilmiştir. Doğallaşmış bir türdür. Tür, aynı zamanda istilacı olup dikkatli kullanılması gereklidir. Anavatanı Çin’dir. Ancak Kuzey Yarıkürenin ılıman bölgelerinde yaygın bir şekilde yetiştirilir. 20-25 m’ye kadar boylanabilen, geniş tepeli, kışın yapraklarını döken bir ağaçtır. Gövdesi açık renkli, düzgün ve pürüzsüzdür. Üzerinde dar şeritler halinde çizgiler bulunur. Sürgünler sarımsı-kırmızı esmer renkte olup başlangıçta yumuşak tüylüdür. Yaprakları bileşik (tek tüysü) olup uzun saplıdır ve 13-25 adet yaprakçık taşır.

Doğal yayılışı alanı Güney Avrupa ve Kuzey Afrika’dır. Uzun yıllardır kabuğundan mantar elde etmek için vatanı dışında da yetiştirilir. Ülkemizde süs bitkisi olarak kullanılır. 20 m’ye kadar boylanabilen her dem yeşil ağaçlardır. Genç sürgünler sarı tüylüdür. Gövde kabukları kalın, mantarlı ve boyuna derin olukludur. Yapraklar yumurta, oval-dikdörtgen biçiminde, 3-7 cm boyunda, 1,5-4 cm eninde, uç kısmı sivri dip kısmı ise yuvarlakçadır. Kenarları 5-7 çift kısa dişli veya nadir olarak tam kenarlıdır. Üst yüzü parlak yeşil, alt yüzü gri-boz tüylü ender olarak da çıplaktır.

Doğal yayılışı Arizona ve New Mexico’da 1300-2400 m yükseltileri arasındadır. Bununla birlikte türün yapay olarak oldukça geniş bir coğrafyada yayılışı vardır. Türkiye’de de park ve bahçelerde yaygın olarak yetiştirilir. 20 m’ye kadar boylanabilen ince, uzun formlu ağaçlardır. Gövde kabukları kahverengimsi-kırmızıdır. Yapraklar, yumurtamsı ve pulsu, 2 mm kalınlığında, uzun, grimsi mavi ve salgı bezelidir. Bazen yapraklar reçine salgılar. Yandığında hoş olmayan bir koku yayar.

Sıcak koşullara uyum sağlamış, kurak ve yarı kurak koşullarda yaşama özelliği kazanmış olan kızılçam, özellikle Ege ve Akdeniz sahillerinin ağacıdır. Ancak Karadeniz Bölgesindeki tüm nehir vadileri boyunca, deniz seviyesinden 400-500 m yukarısına kadar tırmanabilirler. Kızılçam, Anadolu topraklarına çok iyi uyum sağladığı için dünyadaki en geniş yayılışı da buradadır. Kızılçamlar da diğer bütün çamlar gibi kozalaklarından tanınır. Kızıl renkli, dip kısmı simetrik, çok kısa ve kalın bir sapla sürgüne oturmuş durumda topaç gibidir.

Anadolu topraklarında 17 değişik türü doğal olarak yetişir ve bazı türleri büyük ormanlar oluşturur. Topraklarımızda yetişen meşe ağacının çeşitleri; türleri, alt türleri ve varyeteleriyle birlikte 35’tir. Bu nedenle Anadolu dünyanın sayılı meşe merkezlerinden biridir. Bu coğrafyanın en nemli bölgesinden en kurak alanlarına kadar bir ağacın yaşayabileceği her koşula uyum sağlar. Bu yayılımın sonunda meşe türlerinin sayısı artmıştır. Bugün deniz kıyısında, nemli yüksek dağlarda, kurak iç bölgelerde farklı meşe türlerine rastlamak olası.

Ülkemizde özellikle sahil kesimindeki park ve bahçelerde, yol kenarlarında oldukça iyi gelişmiş bireyleri bulunur. 15 m’ye kadar boylanan, kısa gövdeli, geniş tepeli, yayvan dallı bir ağaçtır. Gövde kabuğu açık kahverengidir. Genç sürgünleri yeşilimtırak kahverengi, tüysüz büyük gözeneklidir. Yapraklar büyük yumurta-yürek biçiminde, 10-20 cm uzunluğunda, genelde tam, nadiren 1-2 küçük yan lopludur. Yaprak ayasının üst yüzü açık yeşil ve çıplak, alt yüzü tüylüdür. Yapraklar ovuşturulduğunda kötü kokar. Bu özelliği teşhisi için önemlidir. Yaprak sapları 8-16 cm uzunluğundadır.

Ülkemizde Batı ve Güneybatı Anadolu, Trakya ve İç Anadolu’da yetişir. 50-1700 m yükseltiler arasında seyrek, dağınık park görünümünde saf bükler kurduğu gibi diğer meşe türleri ile karışıklığa girer. Kışın yaprağını döken, 15 (-25) m’ye kadar boylanabilen, geniş tepeli, kalın dallı ağaçlardır. Genç sürgünler kalın, boz yeşilimsi sarımtırak-gri renkli ve üzerleri keçe gibi sık tüylerle örtülüdür. Tomurcukları büyük dolgun-yumurta biçiminde, köşeli, açık sarımtırak-kahverengi pullu, pulların üzeri tüylü, kenarları kirpiklidir.

Anadolu topraklarının en vefakâr ağacıdır. Kahramanmaraş ile Gümüşhane arasında bulunan ve "Anadolu Çaprazı" adı verilen dağ sisteminin batısında kalan Karadeniz, Ege ve Akdeniz dağlarında ve İç Anadolu’nun stepleri dışındaki tüm dağlık kesimlerinde çok geniş yayılışa sahiptir. Çok değişik iklim koşullarında yaşayabildiği için açık alanların ağaçlandırılmasında bol bol kullanılır. Türü tanımlayan Latince ad, “nigra”, siyah, kara anlamına gelir. Bu isim büyük olasılıkla kabuklarının sarıçamdan daha koyu olmasından dolayı verilmiştir.